Fucking Brilliant: Toespraak van de president van de Russische Federatie

Fucking Brilliant: Toespraak van de president van de Russische Federatie (De NAVO naar de Bosschuur brengen)

Het maakt niet uit wie ons in de weg probeert te staan of bedreigingen voor ons land en ons volk probeert te creëren, ze moeten weten dat Rusland onmiddellijk zal reageren.

In deze context heb ik, in overeenstemming met artikel 51 (hoofdstuk VII) van het VN-Handvest, met toestemming van de Russische Federatieraad, en ter uitvoering van de vriendschaps- en wederzijdse bijstandsverdragen met de Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Loegansk, die op 22 februari door de Federale Vergadering zijn geratificeerd, besloten een speciale militaire operatie uit te voeren.

Het doel van deze operatie is om mensen te beschermen die al acht jaar worden geconfronteerd met vernedering en genocide door het regime in Kiev. Daartoe zullen we proberen Oekraïne te demilitariseren en te denazificeren, en degenen die talloze bloedige misdaden tegen burgers hebben gepleegd, waaronder tegen burgers van de Russische Federatie, voor de rechter te brengen... Vladimir Poetin

President van Rusland Vladimir Poetin:

Burgers van Rusland, vrienden,

Ik acht het noodzakelijk om vandaag opnieuw te spreken over de tragische gebeurtenissen in Donbass en de belangrijkste aspecten van het waarborgen van de veiligheid van Rusland.

Ik zal beginnen met wat ik zei in mijn toespraak op 21 februari 2022. Ik sprak over onze grootste zorgen en zorgen, en over de fundamentele bedreigingen die onverantwoordelijke westerse politici van jaar tot jaar consequent, onbeschoft en zonder pardon voor Rusland creëerden. Ik heb het over de uitbreiding naar het oosten van de NAVO, die haar militaire infrastructuur steeds dichter bij de Russische grens brengt.

Het is een feit dat we de afgelopen 30 jaar geduldig hebben geprobeerd om tot een overeenkomst te komen met de leidende NAVO-landen over de principes van gelijke en ondeelbare veiligheid in Europa. In reactie op onze voorstellen werden we steevast geconfronteerd met cynische misleiding en leugens of pogingen tot druk en chantage, terwijl het Noord-Atlantische bondgenootschap zich ondanks onze protesten en zorgen bleef uitbreiden. Zijn militaire machine beweegt en nadert, zoals ik al zei, onze grens.

Waarom gebeurt dit? Waar kwam deze onbeschaamde manier van praten vandaan van het toppunt van hun exceptionalisme, onfeilbaarheid en al-toegeeflijkheid? Wat is de verklaring voor deze minachtende en minachtende houding ten opzichte van onze belangen en absoluut legitieme eisen?

Het antwoord is simpel. Alles is duidelijk en duidelijk. In de late jaren 1980 werd de Sovjet-Unie zwakker en viel vervolgens uiteen. Die ervaring zou als een goede les voor ons moeten dienen, omdat het ons heeft laten zien dat de verlamming van macht en wil de eerste stap is naar volledige degradatie en vergetelheid. We verloren slechts één moment het vertrouwen, maar het was genoeg om de krachtsverhoudingen in de wereld te verstoren.

Daardoor zijn de oude verdragen en afspraken niet meer effectief. Smeekbeden en verzoeken helpen niet. Alles wat niet past bij de dominante staat, de machthebbers, wordt afgedaan als archaïsch, achterhaald en nutteloos. Tegelijkertijd wordt alles wat het als nuttig beschouwt gepresenteerd als de ultieme waarheid en aan anderen opgedrongen, ongeacht de kosten, misbruik en met alle beschikbare middelen. Degenen die weigeren te voldoen, worden onderworpen aan sterke-armtactieken.

Wat ik nu zeg, heeft niet alleen betrekking op Rusland, en Rusland is niet het enige land dat zich hierover zorgen maakt. Dit heeft te maken met het hele systeem van internationale betrekkingen, en soms zelfs met Amerikaanse bondgenoten. De ineenstorting van de Sovjet-Unie leidde tot een herverdeling van de wereld, en de normen van het internationaal recht die zich tegen die tijd ontwikkelden - en de belangrijkste daarvan, de fundamentele normen die na de Tweede Wereldoorlog werden aangenomen en de uitkomst ervan grotendeels formaliseerden - kwamen in de weg van degenen die zichzelf tot winnaars van de Koude Oorlog verklaarden.

Natuurlijk moesten de praktijk, de internationale betrekkingen en de regels die hen regelden rekening houden met de veranderingen die plaatsvonden in de wereld en in de krachtsverhoudingen. Dit had echter professioneel, soepel, geduldig en met inachtneming en respect voor de belangen van alle staten en de eigen verantwoordelijkheid moeten gebeuren.

In plaats daarvan zagen we een staat van euforie gecreëerd door het gevoel van absolute superioriteit, een soort modern absolutisme, gekoppeld aan de lage culturele normen en arrogantie van degenen die beslissingen formuleerden en doordrukten die alleen bij henzelf pasten. De situatie nam een andere wending.

Daar zijn veel voorbeelden van. Eerst werd een bloedige militaire operatie tegen Belgrado gevoerd, zonder sanctie van de VN-Veiligheidsraad maar met gevechtsvliegtuigen en raketten in het hart van Europa. De bombardementen op vreedzame steden en vitale infrastructuur duurden enkele weken.

Ik moet deze feiten in herinnering brengen, omdat sommige westerse collega's ze liever vergeten, en wanneer we de gebeurtenis hebben genoemd, geven ze er de voorkeur aan om niet over internationaal recht te spreken, in plaats daarvan de omstandigheden te benadrukken die ze interpreteren als ze dat nodig achten.

Daarna kwam Irak, Libië en Syrië aan de beurt. Het illegale gebruik van militaire macht tegen Libië en de verstoring van alle besluiten van de VN-Veiligheidsraad over Libië hebben de staat geruïneerd, een enorme zetel van het internationale terrorisme gecreëerd en het land in de richting van een humanitaire catastrofe geduwd, in de draaikolk van een burgeroorlog, die daar al jaren voortduurt.

De tragedie, die werd veroorzaakt voor honderdduizenden en zelfs miljoenen mensen, niet alleen in Libië maar in de hele regio, heeft geleid tot een grootschalige uittocht uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika naar Europa.

Een soortgelijk lot werd ook voorbereid voor Syrië. De gevechtsoperaties die de westerse coalitie in dat land uitvoert zonder de goedkeuring van de Syrische regering of de sanctie van de VN-Veiligheidsraad kunnen alleen worden gedefinieerd als agressie en interventie.

Maar het voorbeeld dat losstaat van de bovenstaande gebeurtenissen is natuurlijk de invasie van Irak zonder enige wettelijke grond. Ze gebruikten het voorwendsel van zogenaamd betrouwbare informatie die in de Verenigde Staten beschikbaar was over de aanwezigheid van massavernietigingswapens in Irak.

Om die aantijging te bewijzen, hield de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken een flesje met white power omhoog, publiekelijk, voor de hele wereld om te zien, en verzekerde de internationale gemeenschap dat het een chemische oorlogsvoering was die in Irak was gemaakt.

Later bleek dat dat allemaal nep en schijn was, en dat Irak geen chemische wapens had. Ongelooflijk en schokkend maar waar. We waren getuige van leugens op het hoogste staatsniveau en geuit vanaf het hoge VN-rostrum. Als gevolg hiervan zien we een enorm verlies aan mensenlevens, schade, vernietiging en een kolossale opleving van terrorisme.

Over het algemeen lijkt het erop dat bijna overal, in veel regio's van de wereld waar de Verenigde Staten hun wet en orde brachten, dit bloedige, niet-helende wonden en de vloek van internationaal terrorisme en extremisme creëerde. Ik heb alleen de meest in het oog springende, maar lang niet alleen voorbeelden genoemd van minachting voor het internationaal recht.

Deze reeks bevat beloften om de NAVO niet naar het oosten uit te breiden, zelfs niet met een centimeter. Nogmaals: ze hebben ons bedrogen, of, om het simpel te zeggen, ze hebben ons bespeeld. Natuurlijk hoor je vaak dat politiek een vuile zaak is. Het zou kunnen, maar het moet niet zo vies zijn als het nu is, niet in die mate.

Dit soort oplichtersgedrag is niet alleen in strijd met de principes van de internationale betrekkingen, maar ook en vooral met de algemeen aanvaarde normen van moraliteit en ethiek. Waar is gerechtigheid en waarheid hier? Gewoon leugens en hypocrisie alom.

Overigens schrijven en zeggen Amerikaanse politici, politicologen en journalisten dat er de afgelopen jaren een waar 'imperium van leugens' is ontstaan in de Verenigde Staten. Het is moeilijk om het hier niet mee eens te zijn – het is echt zo. Maar je moet er niet bescheiden over zijn: de Verenigde Staten zijn nog steeds een groot land en een systeemvormende macht.

Al zijn satellieten zeggen niet alleen nederig en gehoorzaam ja tegen en papegaaien het bij het minste voorwendsel, maar imiteren ook zijn gedrag en accepteren enthousiast de regels die het hen aanbiedt. Daarom kan men met goede reden en vertrouwen zeggen dat het hele zogenaamde westerse blok gevormd door de Verenigde Staten naar zijn eigen beeld en gelijkenis in zijn geheel hetzelfde "rijk van leugens" is.

Wat ons land betreft, na de desintegratie van de USSR, gezien de volledige ongekende openheid van het nieuwe, moderne Rusland, zijn bereidheid om eerlijk samen te werken met de Verenigde Staten en andere westerse partners, en zijn praktisch eenzijdige ontwapening, probeerden ze onmiddellijk de laatste druk op ons te zetten, ons af te maken en ons volledig te vernietigen.

Zo was het in de jaren 1990 en de vroege jaren 2000, toen het zogenaamde collectieve Westen actief separatisme en bendes huurlingen in Zuid-Rusland steunde. Welke slachtoffers, welke verliezen hebben we moeten lijden en welke beproevingen hebben we destijds moeten doorstaan voordat we de rug van het internationale terrorisme in de Kaukasus braken! We herinneren ons dit en zullen het nooit vergeten.

Eigenlijk zijn de pogingen om ons in hun eigen belang te gebruiken tot voor kort nooit opgehouden: ze probeerden onze traditionele waarden te vernietigen en ons hun valse waarden op te dringen die ons, onze mensen van binnenuit zouden uithollen, de houdingen die ze agressief aan hun landen hebben opgelegd, houdingen die direct leiden tot degradatie en degeneratie, omdat ze in strijd zijn met de menselijke natuur. Dat gaat niet gebeuren. Niemand is daar ooit in geslaagd en dat zal nu ook niet lukken.

Ondanks dat alles hebben we in december 2021 opnieuw een poging gedaan om overeenstemming te bereiken met de Verenigde Staten en hun bondgenoten over de principes van Europese veiligheid en de niet-uitbreiding van de NAVO. Onze inspanningen waren tevergeefs. De Verenigde Staten hebben hun standpunt niet gewijzigd. Zij vindt het niet nodig om het met Rusland eens te worden over een kwestie die voor ons van cruciaal belang is. De Verenigde Staten streven hun eigen doelstellingen na, terwijl ze onze belangen verwaarlozen.

Natuurlijk roept deze situatie een vraag op: wat nu, wat kunnen we verwachten? Als de geschiedenis een leidraad is, weten we dat de Sovjet-Unie in 1940 en begin 1941 tot het uiterste ging om oorlog te voorkomen of op zijn minst het uitbreken ervan uit te stellen.

Daartoe probeerde de USSR de potentiële agressor niet tot het einde te provoceren door af te zien van de meest dringende en voor de hand liggende voorbereidingen die het moest treffen om zich te verdedigen tegen een dreigende aanval. Toen het eindelijk in actie kwam, was het te laat.

Als gevolg hiervan was het land niet bereid om de invasie van nazi-Duitsland, dat op 22 juni 1941 ons moederland aanviel, tegen te gaan zonder de oorlog te verklaren. Het land stopte de vijand en ging verder met het verslaan ervan, maar dit kwam met een enorme prijs. De poging om de agressor te sussen voorafgaand aan de Grote Patriottische Oorlog bleek een fout te zijn die hoge kosten met zich meebracht voor ons volk. In de eerste maanden na het uitbreken van de vijandelijkheden verloren we uitgestrekte gebieden van strategisch belang, evenals miljoenen levens. We zullen deze fout niet de tweede keer maken. Daar hebben wij geen recht op.

Degenen die streven naar wereldwijde dominantie hebben Rusland publiekelijk aangewezen als hun vijand. Dat deden ze straffeloos. Vergis je niet, ze hadden geen reden om zich zo te gedragen. Het is waar dat ze over aanzienlijke financiële, wetenschappelijke, technologische en militaire capaciteiten beschikken. We zijn ons hiervan bewust en hebben een objectieve kijk op de economische bedreigingen die we hebben gehoord, net als ons vermogen om deze onbezonnen en nooit eindigende chantage tegen te gaan. Ik herhaal dat wij ons in dit opzicht geen illusies maken en uiterst realistisch zijn in onze beoordelingen.

Wat militaire zaken betreft, zelfs na de ontbinding van de USSR en het verlies van een aanzienlijk deel van zijn capaciteiten, blijft het huidige Rusland een van de machtigste nucleaire staten.

Bovendien heeft het een bepaald voordeel in verschillende geavanceerde wapens. In deze context mag er voor niemand twijfel over bestaan dat elke potentiële agressor een nederlaag en onheilspellende gevolgen zal ondervinden als deze ons land rechtstreeks aanvalt.

Tegelijkertijd verandert de technologie, ook in de defensiesector, snel. De ene dag is er een leider en morgen een andere, maar een militaire aanwezigheid in gebieden die grenzen aan Rusland, als we toestaan dat het doorgaat, zal nog tientallen jaren of misschien voor altijd blijven bestaan, waardoor een steeds toenemende en totaal onaanvaardbare dreiging voor Rusland ontstaat.

Zelfs nu, met de uitbreiding van de NAVO naar het oosten, is de situatie voor Rusland met het jaar erger en gevaarlijker geworden. Bovendien is de NAVO-leiding de afgelopen dagen bot geweest in haar verklaringen dat ze de inspanningen moeten versnellen en opvoeren om de infrastructuur van het bondgenootschap dichter bij de grenzen van Rusland te brengen. Met andere woorden, ze hebben hun positie aangescherpt. We kunnen niet stil blijven zitten en deze ontwikkelingen passief observeren. Dat zou voor ons absoluut onverantwoord zijn.

Elke verdere uitbreiding van de infrastructuur van het Noord-Atlantisch bondgenootschap of de voortdurende inspanningen om een militaire voet aan de grond te krijgen op het Oekraïense grondgebied zijn voor ons onaanvaardbaar. De vraag gaat natuurlijk niet over de NAVO zelf. Het dient slechts als een instrument van het Buitenlands Beleid van de VS. Het probleem is dat in gebieden grenzend aan Rusland, waarvan ik moet opmerken dat het ons historische land is, een vijandig "anti-Rusland" vorm krijgt. Het wordt van buitenaf volledig gecontroleerd en doet er alles aan om NAVO-strijdkrachten aan te trekken en geavanceerde wapens te verkrijgen.

Voor de Verenigde Staten en hun bondgenoten is het een beleid om Rusland in bedwang te houden, met duidelijke geopolitieke dividenden. Voor ons land is het een kwestie van leven en dood, een kwestie van onze historische toekomst als natie.

Dat is niet overdreven; dat is een feit. Het is niet alleen een zeer reële bedreiging voor onze belangen, maar ook voor het voortbestaan van onze staat en zijn soevereiniteit. Het is de rode lijn waarover we bij talloze gelegenheden hebben gesproken. Ze zijn er overheen gegaan.

Dit brengt me bij de situatie in Donbass. We kunnen zien dat de krachten die de staatsgreep in Oekraïne in 2014 hebben georganiseerd, de macht hebben gegrepen, deze met behulp van decoratieve verkiezingsprocedures behouden en het pad van een vreedzame conflictoplossing hebben verlaten.

Acht jaar lang, acht jaar lang hebben we al het mogelijke gedaan om de situatie met vreedzame politieke middelen op te lossen. Alles was tevergeefs.

Zoals ik in mijn vorige toespraak al zei, kun je niet zonder mededogen kijken naar wat daar gebeurt. Het werd onmogelijk om het te tolereren. We moesten stoppen met die gruweldaad, die genocide op de miljoenen mensen die daar wonen en die hun hoop op Rusland hebben gevestigd, op ons allemaal. Het zijn hun aspiraties, de gevoelens en de pijn van deze mensen die de belangrijkste motiverende kracht waren achter ons besluit om de onafhankelijkheid van de Volksrepubliek Donbass te erkennen.

Ik wil nog het volgende benadrukken. Gericht op hun eigen doelen, steunen de leidende NAVO-landen de extreemrechtse nationalisten en neonazi's in Oekraïne, degenen die de mensen van de Krim en Sebastopol nooit zullen vergeven dat ze vrijelijk een keuze hebben gemaakt om zich te herenigen met Rusland.

Ze zullen ongetwijfeld proberen oorlog naar de Krim te brengen, net zoals ze in Donbass hebben gedaan, om onschuldige mensen te doden, net zoals leden van de strafeenheden van Oekraïense nationalisten en Hitlers handlangers deden tijdens de Grote Patriottische Oorlog. Ze hebben ook openlijk aanspraak gemaakt op verschillende andere Russische regio's.

Als we kijken naar de opeenvolging van gebeurtenissen en de binnenkomende berichten, kan de krachtmeting tussen Rusland en deze troepen niet worden vermeden. Het is slechts een kwestie van tijd. Ze maken zich klaar en wachten op het juiste moment. Bovendien gingen ze zelfs zo ver dat ze streefden naar kernwapens. Dat laten we niet gebeuren.

Ik heb al gezegd dat Rusland de nieuwe geopolitieke realiteit na de ontbinding van de USSR heeft aanvaard. We hebben alle nieuwe post-Sovjetstaten met respect behandeld en zullen op deze manier blijven handelen. We respecteren en zullen hun soevereiniteit respecteren, zoals blijkt uit de hulp die we kazachstan hebben geboden toen het geconfronteerd werd met tragische gebeurtenissen en een uitdaging in termen van zijn soevereiniteit en integriteit. Rusland kan zich echter niet veilig voelen, zich ontwikkelen en bestaan terwijl het wordt geconfronteerd met een permanente dreiging van het grondgebied van het huidige Oekraïne.

Ik wil u eraan herinneren dat we in 2000-2005 ons leger hebben gebruikt om terroristen in de Kaukasus terug te dringen en opkwamen voor de integriteit van onze staat. We hebben Rusland behouden. In 2014 steunden we de bevolking van de Krim en Sebastopol.

In 2015 gebruikten we onze strijdkrachten om een betrouwbaar schild te creëren dat voorkwam dat terroristen uit Syrië Rusland binnendrongen. Dit was een kwestie van onszelf verdedigen. We hadden geen andere keuze.

Hetzelfde gebeurt vandaag. Ze lieten ons geen andere optie om Rusland en ons volk te verdedigen, anders dan degene die we vandaag gedwongen zijn te gebruiken. In deze omstandigheden moeten we moedig en onmiddellijk actie ondernemen. De volksrepublieken donbass hebben Rusland om hulp gevraagd.

In deze context heb ik, in overeenstemming met artikel 51 (hoofdstuk VII) van het VN-Handvest, met toestemming van de Russische Federatieraad, en ter uitvoering van de vriendschaps- en wederzijdse bijstandsverdragen met de Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Loegansk, die op 22 februari door de Federale Vergadering zijn geratificeerd, besloten een speciale militaire operatie uit te voeren.

Het doel van deze operatie is om mensen te beschermen die al acht jaar worden geconfronteerd met vernedering en genocide door het regime in Kiev. Daartoe zullen we proberen Oekraïne te demilitariseren en te denazificeren, en degenen die talloze bloedige misdaden tegen burgers hebben begaan, waaronder tegen burgers van de Russische Federatie, voor de rechter te brengen.

Het is niet ons plan om het Oekraïense grondgebied te bezetten. We zijn niet van plan om iemand met geweld iets op te leggen. Tegelijkertijd horen we een toenemend aantal verklaringen uit het Westen dat het niet meer nodig is om zich te houden aan de documenten die de uitkomsten van de Tweede Wereldoorlog uiteenzetten, zoals ondertekend door het totalitaire Sovjetregime. Hoe kunnen we daarop inspelen?

De uitkomsten van de Tweede Wereldoorlog en de offers die ons volk moest brengen om het nazisme te verslaan zijn heilig. Dit is niet in tegenspraak met de hoge waarden van mensenrechten en vrijheden in de realiteit die in de naoorlogse decennia zijn ontstaan. Dit betekent niet dat naties niet kunnen genieten van het recht op zelfbeschikking, dat is vastgelegd in artikel 1 van het VN-Handvest.

Ik wil u eraan herinneren dat de mensen die in gebieden wonen die deel uitmaken van het huidige Oekraïne, niet werd gevraagd hoe ze hun leven wilden opbouwen toen de Sovjet-Unie werd opgericht of na de Tweede Wereldoorlog. Vrijheid stuurt ons beleid, de vrijheid om zelfstandig onze toekomst en de toekomst van onze kinderen te kiezen. Wij zijn van mening dat alle volkeren die in het huidige Oekraïne wonen, iedereen die dit wil doen, dit recht op vrije keuze moet kunnen genieten.

In dit verband wil ik mij richten tot de burgers van Oekraïne. In 2014 was Rusland verplicht om de mensen van de Krim en Sebastopol te beschermen tegen degenen die u zelf 'nats' noemt. De bevolking van de Krim en Sebastopol heeft ervoor gekozen om bij hun historische thuisland, Rusland, te zijn en wij hebben hun keuze gesteund. Zoals ik al zei, konden we niet anders handelen.

De huidige gebeurtenissen hebben niets te maken met de wens om inbreuk te maken op de belangen van Oekraïne en het Oekraïense volk. Ze zijn verbonden met het verdedigen van Rusland tegen degenen die Oekraïne hebben gegijzeld en proberen het te gebruiken tegen ons land en ons volk.

Ik herhaal: we handelen om onszelf te verdedigen tegen de bedreigingen die voor ons worden gecreëerd en tegen een erger gevaar dan wat er nu gebeurt. Ik vraag u, hoe moeilijk dit ook is, dit te begrijpen en met ons samen te werken om deze tragische bladzijde zo snel mogelijk om te slaan en samen verder te gaan, zonder iemand toe te staan zich met onze zaken en onze betrekkingen te bemoeien, maar ze onafhankelijk te ontwikkelen, om gunstige voorwaarden te scheppen om al deze problemen te overwinnen en ons van binnenuit als één geheel te versterken, ondanks het bestaan van staatsgrenzen. Ik geloof daarin, in onze gemeenschappelijke toekomst.

Ik wil me ook richten tot de militairen van de Oekraïense strijdkrachten.

Kameraad officieren,

Uw vaders, grootvaders en overgrootvaders vochten niet tegen de nazi-bezetters en verdedigden ons gemeenschappelijke moederland niet om de neonazi's van vandaag de macht in Oekraïne te laten grijpen. U hebt de eed van trouw gezworen aan het Oekraïense volk en niet aan de junta, de tegenstander van het volk die Oekraïne plundert en het Oekraïense volk vernedert.

Ik dring er bij u op aan om te weigeren hun strafbevelen uit te voeren. Ik dring er bij u op aan om onmiddellijk de wapens neer te leggen en naar huis te gaan. Ik zal uitleggen wat dit betekent: de militairen van het Oekraïense leger die dit doen, zullen in staat zijn om vrijelijk de zone van vijandelijkheden te verlaten en terug te keren naar hun families.

Ik wil nogmaals benadrukken dat alle verantwoordelijkheid voor het mogelijke bloedvergieten volledig en volledig bij het heersende Oekraïense regime zal liggen.

Ik wil nu iets heel belangrijks zeggen voor degenen die in de verleiding kunnen komen om zich van buitenaf met deze ontwikkelingen te bemoeien.

Het maakt niet uit wie ons in de weg probeert te staan of des te meer bedreigingen voor ons land en ons volk creëert, ze moeten weten dat Rusland onmiddellijk zal reageren en dat de gevolgen zullen zijn zoals je nog nooit in je hele geschiedenis hebt gezien.

Hoe de gebeurtenissen zich ook ontvouwen, we zijn er klaar voor. Alle noodzakelijke besluiten in dit verband zijn genomen. Ik hoop dat mijn woorden gehoord zullen worden.

Burgers van Rusland,

De cultuur en waarden, ervaring en tradities van onze voorouders vormden steevast een krachtige onderbouwing voor het welzijn en het bestaan van hele staten en naties, hun succes en levensvatbaarheid. Natuurlijk hangt dit direct af van het vermogen om zich snel aan te passen aan constante veranderingen, sociale cohesie te behouden en de bereidheid om alle beschikbare krachten te consolideren en op te roepen om vooruit te komen.

We moeten altijd sterk zijn, maar deze kracht kan verschillende vormen aannemen. Het 'rijk van leugens', dat ik in het begin van mijn toespraak noemde, komt in zijn beleid voornamelijk voort uit ruwe, directe kracht. Dit is wanneer ons gezegde over "allemaal brawn en geen hersenen" van toepassing is.

We weten allemaal dat het hebben van rechtvaardigheid en waarheid aan onze kant is wat ons echt sterk maakt. Als dit het geval is, zou het moeilijk zijn om het oneens te zijn met het feit dat het onze kracht en onze bereidheid om te vechten zijn die de basis vormen van onafhankelijkheid en soevereiniteit en de noodzakelijke basis bieden voor het opbouwen van een betrouwbare toekomst voor je huis, je familie en je moederland.

Beste landgenoten,

Ik ben er zeker van dat toegewijde soldaten en officieren van de Russische strijdkrachten hun plicht met professionaliteit en moed zullen vervullen. Ik twijfel er niet aan dat de overheidsinstellingen op alle niveaus en specialisten effectief zullen werken om de stabiliteit van onze economie, ons financiële systeem en het sociale welzijn te waarborgen, en hetzelfde geldt voor bedrijfsleiders en het hele bedrijfsleven. Ik hoop dat alle parlementaire partijen en het maatschappelijk middenveld een geconsolideerd, patriottisch standpunt innemen.

Uiteindelijk ligt de toekomst van Rusland in de handen van zijn multi-etnische bevolking, zoals altijd het geval is geweest in onze geschiedenis. Dit betekent dat de beslissingen die ik heb genomen zullen worden uitgevoerd, dat we de doelen zullen bereiken die we hebben gesteld en dat we op betrouwbare wijze de veiligheid van ons Moederland zullen garanderen.

Ik geloof in uw steun en de onoverwinnelijke kracht die geworteld is in de liefde voor ons Vaderland.

24 februari 2022

06:00

Het Kremlin, Moskou