www.binnenlandsbestuur.nl/sociaal/opinie...tetaak.9577158.lynkx
Met de
decentralisatie van zorgtaken en het van kracht worden van het VN-Verdrag Handicap hebben gemeenten de komende jaren een flinke klus te klaren. Een klus die aanmerkelijk
verder reikt dan het beter toegankelijk maken van de publieke ruimte.
Het College voor de Rechten van de Mens liet in een presentatie zien dat het VN-Verdrag grote implicaties heeft voor gemeenten.
Het verdrag vraagt specifieke inspanningen op zo’n beetje alle gemeentedomeinen.
Dan gaat het om jeugdbeleid, onderwijs, maatschappelijke ondersteuning, werk, inkomen en participatie, verkeer en vervoer, veiligheid, calamiteitenbeleid, bouwen, wonen, openbare ruimten en gebouwen, verkiezingen, informatie, cultuur, recreatie en sportvoorzieningen.
Het VN-Verdrag gaat, anders dan vaak wordt gedacht, niet alleen over de toegang die de gehandicapte mens moet krijgen tot de wereld van de niet-gehandicapte mens, maar vooral over de mogelijkheid om – ondanks beperking of chronische aandoening –
op gelijke voet te kunnen participeren in de samenleving.
Het concept van Independent living is in de jaren zestig in Californië ontstaan binnen de emancipatiebeweging van mensen met zware beperkingen. Het is inmiddels een internationale beweging geworden met als gemeenschappelijk doel:
zelfbeschikking en volledige integratie.
Het VN-Verdrag is in wezen een verdere uitwerking van het concept onafhankelijk leven.
Het verdrag stelt dat mensen met een beperking
aanspraak moeten kunnen maken op zaken die voor andere burgers vanzelfsprekend zijn.
Zoals vrijheid, het recht om te participeren, keuzevrijheid en regie over het eigen leven.
Een toegankelijke omgeving is daarbij een basisvoorwaarde. Want hoe toegankelijker de omgeving, hoe minder speciale voorzieningen er nodig zijn om in vrijheid te kunnen meedoen in de samenleving. Bij zelfbeschikking hoort echter ook keuzevrijheid en eigen regie. Dus zelf kunnen bepalen hoe zorg en ondersteuning worden ingevuld en ook echt iets te kiezen hebben als het gaat om een aangepaste woning of een speciale woonvorm.
In het huidige stelsel worden de kaders waarbinnen mensen ondersteund worden of moeten participeren, maar al te vaak bepaald door bestuurders, beleidsmakers of professionals.
Met de beste bedoelingen zijn we met zijn allen vaak nog behoorlijk paternalistisch.
En dus voelen mensen met een beperking zich vaak niet gelijkwaardig bejegend en zijn er veel klachten over het gebrek aan samenspraak bij zorg en ondersteuning, wonen, vervoer, onderwijs en werkvoorzieningen.
<De beste oplossing lijkt me dat er gehandicapte bestuurders, beleidsmakers en professionals komen. Dan kan er in elk geval op het gebied van de handicapbeoordeling en - bewerking sprake zijn van volwaardige en
zelf gezochte integratie>
Conclusie
De gehandicapte medemens lijkt meer naar integratie te zoeken dan de niet gehandicapte die hier komt binnenstappen. De benadering in het artikel is enkel gericht op het meedoen van de gehandicapte. Dus zoals het VN-verdrag stelt dat mensen met een beperking aanspraak moeten kunnen maken op zaken die voor andere burgers vanzelfsprekend zijn.
Of is het aanspraak kunnen maken op zaken die voor andere burgers vanzelfsprekend zijn soms wel en soms niet te zien als integratie?
onafhankelijk in afhankelijkheid
