www.leidschdagblad.nl/nieuws/column-chris-aalberts-nepverzoek
?
De EU heeft al enige tijd een eigen bureautje om nepnieuws te bestrijden. Dit bureau – EU vs. Disinfo – illustreert alles wat er mis is met Europees beleid:
geen burger heeft ooit om zo’n EU-nepnieuwsbureau gevraagd en geen burger wist van het bestaan af. Dat veranderde toen het bureau Nederlandse media ten onrechte van het verspreiden van nepnieuws beschuldigde.
<O.a. GeenStijl was danig in de wiek geschoten en heeft een zaak aangespannen>
Het is principieel onjuist dat overheden gaan vertellen wat wel en niet de waarheid zou zijn.
Daar hebben we het maatschappelijk debat voor.
Maar zelfs als je vindt dat zo’n nepnieuwsbureau
geen kwaad kan, is het geen succes.
Het meeste werk wordt door tien vrijwilligers gedaan die de professionaliteit missen om transparant te maken hoe ze werken en die fouten niet duidelijk rectificeren, laat staan dat ze excuses aanbieden als ze fouten maken.
<Geheel eens met de schrijver. Voorts gaat hij uit van het slechtste scenario d.w.z. het gedogen van het bureau. Wie dat doet, gedoogt de EU en alle uitwassen bedacht door o.a. 33.000 ambtenaren>
Reden genoeg dus om dit bureau af te schaffen, maar de EU zou de EU niet zijn als dit bureau gewoon blijft bestaan. Want als je eenmaal een Europees nepnieuwsbureau hebt, kom er dan nog maar eens vanaf.
<Een van de vele voorbeelden waarom de politieke EU niet nodig is>
Als minister Ollongren de motie van de 2e Kamer serieus neemt, moet Nederland onderhandelingen met andere EU-landen starten en daar een meerderheid zoeken om dit bureau te schrappen. Dat is lastig want dit voorstel staat helemaal niet op de agenda. Daarmee is de afschaffing sowieso een zaak van de lange adem. Maar het probleem is groter:
de onderhandelingen tussen de lidstaten zijn niet openbaar en de informatie die de Tweede Kamer erover krijgt is vooral afkomstig van de regering zelf. De Tweede Kamer controleert deze onderhandelingen in de praktijk dus niet of nauwelijks.
<Eigen schuld van de Kamers. Hadden ze maar niet moeten instemmen met de overdrachten.
Er is sprake geweest (en nog) van delegatie en niet van mandaat. Nu zitten we met de gebakken peren want je moet een meerderheid in de EU voor jouw standpunt krijgen. Dat zal door allerlei andere afspraken niet mogelijk zijn>
Ollongren kan de Tweede Kamer dus heel wat wijsmaken over de inspanningen van de regering om het bureau te sluiten. Zij kan simpelweg uit Brussel terugkeren met de mededeling dat ze haar best heeft gedaan, maar dat de andere landen niet wilden meewerken. Het is supermoeilijk om erachter te komen of zo’n uitspraak klopt en
dus neemt de Tweede Kamer simpelweg aan dat Ollongren de waarheid spreekt.
<Luiheid van de Kamer>
Sommige burgers en journalisten vloeken momenteel dat Ollongren meteen heeft gezegd dat
ze deze motie helemaal niet zal uitvoeren. De coalitiepartijen zullen haar om deze weigering immers toch niet naar huis sturen. En zo liet de Tweede Kamer dus haar tanden zien met een ferme uitspraak tegen de Brusselse nepnieuwsbestrijding, maar eigenlijk was dat alleen voor de bühne. Wat Ollongren ook doet, de Tweede Kamer heeft er geen grip op. Net als op Europese nepnieuwsbestrijding zeg maar.
<Helemaal juist. Er is in elk geval duidelijkheid wat betreft de nepmotie die enkel is ingediend om aan het volk te laten zien hoe goed men zijn best doet om niets te doen>
Je zou die motie eigenlijk beter een nepverzoek kunnen noemen.
<Inderdaad, klopt als een bus. De enige motie die duidelijkheid had kunnen verschaffen, was een motie van wantrouwen richting Ollongren. Dan blijkt nl. nog veel duidelijker dat ze doet wat ze doet en dat dit gebeurt met volledige instemming van de coalitie en in strijd met het gewone verstand.>
Conclusie
Zodra dit weer mogelijk is een motie van wantrouwen indienen tegen Ollongren.
Hiermee doorgaan al wordt het een dagtaak. Kwaad moet je met kwaad vergelden. De tijd van het wang toekeren is voorbij.
Nepnieuwsexplosie - Desinformatie in de Nederlandse media
