psychische zorg en o.a. bijstand

www.volkskrant.nl/4515123

Bijna eenderde van de bijstandsgerechtigden krijgt psychische zorg in de vorm van therapie in de geestelijke gezondheidszorg of medicijnen vanwege psychische klachten.

Dat is ruim drie keer zoveel als bij werkenden of mensen die een opleiding volgen, van wie 10 procent psychische zorg ontvangt.

<Onduidelijk is of in deze cijfers t.w. 1/3 ook gezinsleden zijn inbegrepen; die zijn immers in de bijstandsverlening mee begrepen.>

Alle uitkeringsgerechtigden samen nemen 58,2 procent van de kosten van de geestelijke gezondheidszorg voor hun rekening. Ongeveer 20 procent van de Nederlandse bevolking heeft psychische klachten, van wie 5 procent ernstig. Op enig moment in het leven krijgt ruim 43 procent van de Nederlanders hiermee te maken.

<Aangenomen moet worden dat onder alle uitkeringsgerechtigden derhalve bijv. ook mensen met een WAO/WIA/Wajong zijn vertegenwoordigd.>

Dat bijstandsgerechtigden (circa 500 duizend) zijn oververtegenwoordigd in de psychische zorg verbaast hoogleraar psychiatrie Jim van Os (hersencentrum UMC Utrecht) niet.
'Met een psychische stoornis die lang aanhoudt ga je vanzelf richting de bijstand', zegt Van Os, gespecialiseerd in de GGZ.
'Maar het werkt ook andersom: eenmaal in de bijstand ondervind je sociale uitsluiting, wat weer een belangrijke risicofactor is voor psychische klachten.'

<Deze conclusie is als de juiste te ervaren en kan ik vanuit de praktijk geheel ondersteunen>

Hoogleraar Van Os wijt het hoge percentage onder bijstandsgerechtigden (30,9 procent) ook aan uitkeringsverstrekker UWV, die 'onredelijk streng' is voor mensen met een psychische stoornis door hen niet toe te laten in de ziektewet, waar ze volgens hem vaak thuishoren. 'Die verdwijnen dan in afvoerputje van de bijstand, waar het lastig uitkomen is. Hoogleraar economie Robert Dur (Erasmus Universiteit Rotterdam) 'Nu is vaak de opvatting dat mensen in de bijstand met gedwongen solliciteren of een tegenprestatie wel weer aan het werk te krijgen zijn', zegt hij. 'Maar als eenderde met psychische problemen kampt, zijn er eerst andere problemen op te lossen voor ze aan het werk kunnen.'

Werkgeversorganisatie VNO-NCW zegt de signalen uit het onderzoek te herkennen en hoopt juist dat het gemeenten aanzet deze groep nog beter in beeld te brengen. 'Dan helpen wij ze bij het vinden van een passende baan', zegt een woordvoerder.

<De duivel spreekt met dubbele tong. Eerst stelt men dat de gemeenten nog beter, wat is dan beter want ze doen het kennelijk meer dan goed- goed, beter, best, aan beeldvorming moeten doen en dan zal de werkgever wel helpen. Geen enkele indicatie wanneer dat moment er is.>

Staatssecretaris Klijnsma (sociale zaken) stelt voor de komende twee jaar 3,5 miljoen euro beschikbaar. 'GGZ-instellingen, gemeenten en UWV gaan de komende jaren nauw samenwerken om deze mensen naar werk te begeleiden. Ook samenwerking met werkgevers is cruciaal om mensen met een psychische aandoening aan werk te helpen.'

Het zal weinig veranderen, zegt hoogleraar Van Os. 'Wat Klijnsma doet is symptoombestrijding.

De verschillende organisaties blijven bestaan, terwijl het hele systeem veel radicaler op de schop moet.
Sociale diensten, de GGZ, huisartsen en UWV moeten worden geïntegreerd. Deze 3,5 miljoen euro zal vooral bureaucratisch overleg opleveren, terwijl het maar de vraag is of er beter zal worden samengewerkt.'

<Van Os heeft m.i. gelijk qua symptoombestrijding. Maar de integratie van allerlei instanties levert nog grotere molochs op waardoor Klijnsma zal zeuren dat "maatwerk" dan niet meer mogelijk is.
Dat dit er niets mee heeft te maken is van een andere orde.
Wel ben ik tegen nog verdere integratie.
Immers, dat is bewezen enkel bedoeld voor het maken van nog meer topbanen en grotere afstand tot de maatschappij. Denk in het verleden aan Arbeidsbureau en bedrijfsvereniging thans UWV met toezicht door werkgevers, werknemers en gemeenten. Niet alles wat groot is, is goed.>

Zie ook: www.volkskrant.nl/wetenschap/financiele-...onder-druk~a4514287/

Sinds bedrijven financieel gestraft worden als ze een zieke flexkracht ontslaan, nemen ze vaker commerciële arbodiensten in de arm. Die arbodiensten hebben er op hun beurt vaak financieel belang bij hun opdrachtgever ter wille te zijn door het ziekteverzuim omlaag te brengen. Dat leidt soms tot uitwassen waarbij arbodiensten patiënten onder grote druk zetten om weer aan het werk te gaan, ook als ze daar nog niet toe in staat zijn.